رهبری مجاهدین اکنون از وضعیت قفل شده در منطقه و همچنین فعالیت کند جامعه بین المللی در جهت پروسه انتقال ساکنین لیبرتی سو استفاده میکند که همچنان بتواند مانور باقی ماندن در عراق را داده و همزمان در دخالت های خود در اوضاع سیاسی عراق ادامه دهد به امید انکه تاقاری بشکند وماستی بریزد و اوضاع گونه ای در عراق وسوریه به پیش برود که آنها بتوانند اقامت خود در عراق را تمدید کنند …
چه باید کرد ؟
چه میتوان کرد که این وضعیت بن بست را برای ساکنان لیبرتی شکست ؟ چه میتوان کرد که جامعه بین المللی وهمچنین رهبری مجاهدین را به سویی کشاند که تلاشهای خود را نه درجهت فقط ترمیم فاضلابها و جنبه های امنیتی کمپ لیبرتی بلکه در درجه اول در جهت انتقال فوری ساکنان لیبرتی قرار دهد؟.
برای این باید استراتژی رهبری مجاهدین را فهم کرد . با ید فهمید که آنها واقعا صادقانه دنبال نجات جان ساکنان لیبرتی میباشند ؟ اگر جواب نه میباشد پس به در بسته نمیکوبیم ؟مطمئنا رهبری مجاهدین تاکنون نشان داده است که تا واقعیات بیرون از رهبری مجاهدین به آنها فشار نیاورد حاضر به عقب نشینی از مواضع خود نیستند. اشرف را به یاد بیاوریم که آنها به عنوان سنگری که هرگز ترک نخواهد شد آنرا عنوان میکردند ولی واقعیات بیرونی وفشار های بین المللی باعث شد که مجاهدین تن به یک معامله بدهند یعنی حذف از لیست تررویستی آمریکا در مقابل ترک اشرف.
ولی اکنون جامعه بین المللی چه امتیازی میتواند به رهبری مجاهدین بدهد که استراتژی دیگر خود یعنی نگاه داشتن کمپ لیبرتی به هرقیمت را کنار بگذارد؟
به نظر میرسد وقتی که رهبر ی مجاهدین تنها با فشار وتحمیل واقعیات خارج میشود آنها را به این واقعیت کشاند که اجازه خروج وا نتقال افراد کمپ لیبرتی را بدهند.
یعنی تنها عامل تهدید کشتار شدن توسط رژیم و یا دشمنان آنها در عراق یعنی مساله خطر وتهدید جانی افراد حاضر در کمپ لیبرتی عامل محرکی برای راضی شدن وتلاش رهبران مجاهدین برای انتقال فوری نمیباشد و این را بارها ثابت کرده اند و این را بقول معروف به عنوان “ریسک پذیرفته شده ” که جان افراد به ریسک گذاشته شده ولی سنگر عراق ترک نشود.چون واقعا ا ستراتژی قلبی رهبری مجاهدین ترک عراق نیست و در این استراتژی ادامه ریسک اقامت درعراق شکل میگیرد و پذیرش میشود.
پس متاسفانه با تکرار عامل خطر کشتار وهشدار های پی در پی به رهبری مجاهدین در مورد خطر کشتار و هشدار ، علی رغم اینکه خود رهبری مجاهدین نیز چنین هشدارهایی را در اطلاعیه های پی در پی میدهند ولی با هدف دیگری ، اثری در تغییر واقعی رهبری مجاهدین برای انتقال فوری ساکنین لیبرتی دیده نمیشود..
پس در دو عامل خارجی و رهبری مجاهدین عامل کشتار وهشدار برای کشتار برای خطر جان ساکنان لیبرتی نقشی بازی نمیکند چون “ریسک “برای استراتژی باقی ماندن درعراق به هرقیمت بحساب ساکنین لیبرتی از طرف رهببری مجاهدین “پذیرفته “شده است وشاید نیز برای ساکنین لیبرتی هم جا انداخته شده است. .
پس میماند عامل خارجی که جامعه بین الملی بتواند رهبری مجاهدین را مجاب کند که تن به انتقال دهد و سنگ اندازی در این راه به عنوانهای متفاوت ننماید..
ولی جامعه بین المللی نیز در چند مساله درگیر است . اول اینکه این روزها این جامعه باصطلاح بین المللی و سازمانهای حقوق بشری وابسته به آن درگیر مسائل عراق و جان هزاران نفر انسان است که برای آ نها فوری تر و اضطراری تر میباشد وهرچند نه موثر ولی این گونه نمایش داده میشود .
دوم اینکه جامعه بین المللی که در راس آنها آمریکا میباشد خود هنوز بطور عملی پا پیش نگذاشته است که ساکنان لیبرتی را بخشا به آمریکا انتقال دهد تا دیگر کشورها هم پیش قدم شوند. .
سوم اینکه بند وبست های آمریکا با رژیم ایران نیز د ر این امر دخیل میباشد یعنی بستگی به این مساله دارد که مسائل آمریکا ورژیم چگونه در سطح منطقه و عراق حل شود در این استراتژی است که مساله انتقال هم حل میشود یعنی تا زمانی که آمریکا مسائل خود را با رژیم حل نکرده است بخشا تمایلی برای انتقال همه ساکنین لیبرتی ندارد چرا که میتواند شاید هنوز به عنوان کارت در بازی با رژیم استفاده کند و بعلاوه اینکه در یک چراغ سبز با رژیم هم باید در مورد سرنوشت ساکنین لیبرتی گفتگو کند . بهرروی این عامل شاید مهمترین عامل باشد..
بعد اگر هم توافقات مبنی بر انتقال شود و خواسته هم وجود داشته باشد میماند خواسته رهبری مجاهدین. .
رهبری مجاهدین در مقابل یک جواب قاطع بین المللی در راس آنها آمریکا و همچنین تضمین سازمان ملل و همچنین وجود واقعی کشورهای پذیرا نمیتواند آنچنان مانوری بدهد ولی رهبری مجاهدین اکنون ا زوضعیت قفل شده در منطقه و همچنین فعالیت کند جامعه بین المللی در جهت پروسه انتقال ساکنین لیبرتی سو استفاده میکند که همچنان بتواند مانور باقی ماندن در عراق را داده و همزمان در دخالت های خود در اوضاع سیاسی عراق ادامه دهد به امید انکه تاقاری بشکند وماستی بریزد و اوضاع گونه ای در عراق وسوریه به پیش برود که آنها بتوانند اقامت خود در عراق را تمدید کنند .د رچهارچوب چه استراتژی ؟نیز خود رهبری مجاهدین نمیتواند یک جواب صریح بدهد چرا که اوضاع متغیر منطقه وعراق برای آنها چنین شانسی جز سیاست تاقاری را باقی نمیگذارد که تا میتوانند با جان ساکنین لیبرتی برای استراتژی تاقاری ونامشخص رهبری مجاهدین ریسک کنند ریسکی که رهبری مجاهدین به حساب ساکنین لیبرتی پذیرفته است. .
در این شرایط چه کاری از ما بر میاید ؟ باید به نقطه ای که میدانیم که شاید موثرتر باشد فشار آورد . نامه نگاری های فردی خوب است ولی به نظر من کافی نیست . باید بطور مداوم به مراجع بین الملی مراجعه کرد وحتی اگر امکان داشته باشد آکسیونهایی را در این رابطه گذاشت نه برعلیه رهبری مجاهدین بلکه در جهت خواست انتقال فوری . طومارها باید دستجمعی باشد از طرف همین کمپین چرا که طومارهای دیگر جا نیفتاده و قابل اعتماد نیست چرا که سخنگوی این کمپین خانم عاطفه اقبال در این رابطه شناخته شده وقابل اعتماد است ونشان داده است بدنبال نیات سیاسی نیست ، ولی طومارهای دیگر هرچند منفی نیست ولی مشخصا درذهنها قابل اعتماد نبوده است چرا که عموما افرادی ناشناخته ویا وابستگی سیاسی خاص شاید بوده اند .ولی طومار و اکسیونهای دستجمعی شاید در این رابطه بتواند فشار را به نقطه ای که میتوان واقعا فشار آورد ویک مقدار نتیجه گرفت باید وارد شود و این همان جوامع وسازمانهای بین الملی است وهرچه کار دستجمعی تر باشد موثرتر است . به رهبری مجاهدین فشار آوردن بی هوده است چرا که کسی که از این رهبری شناخت داشته باشد میداند که تنها سیلی محکم واقعیات بیرونی که همان فشار و زور بین الملی است میتواند آنها را به نقطه ای بکشاند که عقب نشینی کنند وگرنه از هشدارهای ریسک وخطر و …. رهبری مجاهدین تاثیر پذیر نیست . پس باید در همین نقطه یعنی رابطه گسترده وفشار گسترده ومداوم به مراجع بین الملی وسازمانهای حقوق بشری اقدام کرد این نقطه ای است که هرچند سخت ولی کار ساز تر از فشار بیهوده به رهبری مجاهدین است.
رسول رفعت
منبع؛ فراخوان مستقل برای خروج انسانی ساکنین لیبرتی از عراق
