دو سال پیش، هواپیمای مسافربری اوکراین، دقایقی پس از پرواز از فرودگاه تهران، هدف دو موشک پدافند هوایی سپاه پاسداران قرار گرفت.
پس از انهدام این هواپیما مقام‌های جمهوری اسلامی به پنهانکاری در این زمینه پرداختند و هنوز با گذشت دو سال از این واقعه، گزارش معتبری را از آن ارائه نکرده‌اند.
سال گذشته، انجمن خانواده‌های جانباختگان در آستانه سالگرد انهدام این هواپیما از سوی سپاه پاسداران با انتشار بیانیه‌ای اعلام کرد: «قاتل نمی‌تواند صاحب عزا باشد.» آنان همچنین تاکید کردند که جمهوری اسلامی حق برگزاری هیچ گونه مراسمی برای جانباختگان ندارد.
امسال نیز حامد اسماعیلیون سخنگوی این خانواده‌ها در صفحه فیس بوک خود نوشت:
«به یاد پریسا، به یاد ری‌را، به یاد تمام مسافران و خدمه‌ی پرواز، به یاد هوگر که طعم زندگی را نچشید، به یاد برهان، به یاد پژمان، به یاد ابراهیم، به یاد پویا، به یاد فرزاد، به یاد محسن، به یاد تمام بچه‌های آبان، به یاد تن‌های رگبارخورده‌ی نیزار ماهشهر، به یاد جوانان بر زمین افتاده در جوانرود و رباط کریم و شهریار و تهران، به یاد سارو، به یاد دی ماه 96، به یاد ستار، به یاد نوید، به یاد رامین، به یاد اکبر محمدی، به یاد هُدا، به یاد فرزاد، به یاد شاهین ناصری، به یاد تمام قربانیان شکنجه و اعدام و زندان، به یاد داریوش، به یاد پروانه، به یاد پوینده و مختاری، به یاد حمید و کارون و همه‌ی آن‌ها که به جرم نوشتن سلاخی شدند، به یاد فریدون، به یاد دکتر برومند، به یاد همه‌ی آن‌ها که در غربت کشته شدند، به یاد آنان که طعم تبعید چشیدند، به یاد ندا، به یاد سهراب، به یاد مصطفا، به یاد جوانان 88، به یاد جوانان 67، به یاد عزت ابراهیم‌نژاد، به یاد صانع، به یاد محمد مختاری، به یاد دراویش و بهاییان و هر اقلیت دیگری که زخم خورده است، به یاد بچه‌های خوزستان، به یاد آن‌ها که فقط بلیت تماشای فیلم گوزن‌ها در دست‌شان بود، به یاد کودکان کشته شده در جنگ، به یاد قربانیان تیرباران شده بی محاکمه و دادگاه، به یاد مادرانی که گوری برای گریستن ندارند، به یاد پدرانی که پیکر فرزندشان از آن‌ها دریغ شد، به یاد اشک‌های هرروزه‌ی مادرم، به یاد زندگی که از ما گرفته شد، به یاد شادی که حالا خاطره‌ای دور است، به یاد هرآن‌کس که از شرورترین آدم‌های زمین زخم خورده است، من هم شمعی روشن خواهم کرد.»
