18.1 C
Paris
Tuesday, October 15, 2024

جدایی عبدالرحمن محمدیان با سابقه 28 سال فعالیت تشکیلاتی از فرقه مجاهدین در آلبانی

ما دروغ را دیدیم که بر اسبی سفید سوار
و مثل شاهان راه می پیمود

عبدالرحمان محمدیان، تیرانا ، سایت نجات یافتگان از مجاهدین خلق در آلبانی ، ۰۴٫۰۱٫۲۰۱۹

من عبدالرحمن محمدیان، که در سال ۱۳۵۹ مشغول خدمت سربازی بودم در ۱۸دی همان سال در یک ماموریت شناسایی در جبهه شوش بوسیله ارتش اشغالگرعراق، که به خاک ایران تجاوز وهنوز قسمتهایی از نوار مرزی رادر تصرف داشت به اسارت درامدم و حدود ۹ سال را در اردوگاهای اسیران جنگی با انواع سختی و فشارگذراندم .در سال ۶۸ تیمهایی از مجاهدین خلق که درراس آنها مهدی ابریشمچی بود به اردوگهای عراق آمده  و

با تبلیغات و بوق و کرنااعلام کردند که می توانیم به انها بپیوندیم من بهمراه تعدادی دیگر درخرداد۶۸ به آنهاپیوستیم ولی خیلی زود دریافتم که اینجا آنچیزی که ما فکر می کردیم و بما گفته شده م تبلیغ می شد نیست. در مکانی که نمامت شجاعت نامیده می شد و زیر آب زدن دیگران وگوش ایستادن و راپرت کردن بر علیه بقیه مثلا همرزمان با نام امنیت جمعی، هنرو شاخص انقلابیگری محسوب می شداولین مشکل شروع شد. منکه ازاین کار ابا داشتم بارها فراخوانده شده و مورد شماتت قرار گرفتم که چرا از این کار درست و تشکیلاتی خودداری می کنم و مثلامسئول مستقیم من «مرتضی » تو جیه می کرد که ما نیروی انقلابی باید امنیت جمعی خودمان را بدین وسیله تامین کنیم تا از دشمن ضربه نخوریم و…و این عمل ضد اخلاقی و ضد انسانی در تشکیلات استمرارداشت و هنوز هم ادامه دارد.
ما در طول مدتی که آنجا بودیم دروغ و دجالیت زیاد شنیدیم و دیدیم و شاهد شارلاتانیزم به تمام معنا کلمه بودیم.

ما دروغ را دیدیم
که بر اسبی سفید سوار
و مثل شاهان راه می پیمود

با کمال تاسف و با وجود اینهمه فریبکاری ما خود را ناچار به همراهی می دیدیم چرا که به تعبیر آن ژنرال آمریکایی، (در مصاحبه ای بعد از دیدار با مسئول اول آن زمان مجاهدین، مژگان پارسایی ، که بعدا بعلت خوشرقصی ها به مقام جانشین رهبری ارتقاء و مسئولین بعدی سازمان باید زیر دست اوکار می کردند) اسیردیدگاهای خود بودیم. ما بعلت محدود بودن و بی خبری از دنیای بیرون راهی جز این نمی دانستیم و این مستمرا القاء می شد که خارج اینجا هر چه هست بیراهه و سراب است وراه دیگری وجود نداردو با کلماتی مثل مزدوری و … افرادرا می ترساندند.

بقول خودشان در سر فصل ها از افراد به عناوین مختلف از نفرات تعهد و انواع نوشته ها را می گرفتد و با اینکه بظاهر می گفتند و می گویند که داوطلبانه است ولی وای بحال کسی که در نوشتن تعلل وتاخیرمی کرد، آنقدر صداش می کردند که چرا ننوشتی و چرا دیر نوشتی وغیره وذلک تافرد کلافه وهرچه آنها می خواستند را می نوشت حالا شما به این بگویید داوطلبانه و اختیاری !!!
بارها نفرات ازجمله خود مرا بعد از اینگونه نوشتن ها فرامی خواندند و می گفتند این چیه نوشتی؟ در نوشته هات بویی از انقلاب خواهر مریم نیست و اصلا اشاره ای به رهبری و نقش بی بدیل او نیست ومشکلت چیه ؟و بحث های کشاف صدمن یک غاز و دوباره بنویس و خدا را شاکر باش که چتر چنین رهبری بالای سرت هست وگرنه الان چه بودی ؟ ما با این رهبری هم دنیا را داریم و هو آخرت را، بارها بشهادت تمامی افراد خود رجوی در مواقعی که احساس می کرد که تحلیل های سیاسیش بگل نشسته و دیگر صدای افراد درآمده می گفت من مسئول رستگار شما هستم یعنی بازهم دغلکاری و حواله به جای دیگرو…

داستان اشغال عراق توسط آمریکا برگ جدیدی از فریبکاری این جماعت بود که روزگاری آمریکا را جهانخوار و دشمن خلق ها می گفتندواینکه «هیچ رابطه ای بین امپریالیسم و خلقها وجود ندارد هر چه هست یا نبرد است یا اسارت»(مندرج در کتابهای آموزشی این سازمان که قابل مراجعه است)، البته از قبل هم به آمریکا نزدیک و در استان امپریالیسم جهانخوار دریوزگی میکردند ولی با نام دیپلماسی انقلابی و استفاده از شکافهای جهانی آنرا توجیه و بخورد بقیه میدادند، اما بعد از اشغال عراق رسما به برگی در دست آمریکا تبدیل و مبلغ افکار آمریکا و تزهای آن برای منطقه شدند، بازهم وقتی صدای اعضاء بالا گرفت که آقا چه شد؟ برگ جدیدی از دجالیت را رو کرد که منافع انقلاب و جنبش اولی تر و مقدم بر هر چیز است وبا مثال از یک واقعه و فاکت تاریخی از لنین که به تروتسکی گفت برای حفظ انقلاب اگر لازم شد دامن هم بپوش ، به رفع و رفوی این شکاف و بی پرنسیبی پرداخت و همه میدانند که این داستان ماها طول کشید و بحث و نشستهای زیادی برد…

ما که خود راناچار می دیدیم و راهی دیگر را نمی شناختیم باری بهر جهت کنار می آمدیم چون به تعبیر خیلی از بچه ها مخصوصا بعد از جدا شدن در غار بودیم و بی خبر! در یک محیط تنگ و محدود محصور و باید مورچه وار برای رفاه ملکه فقط کار می کردیم و هیچ حقی هم نداشتیم الا تیغ وتبرو تپانچه که از طرف رهبری تجویز می شد که حق مجاهد همین است ولاغیر، نوش جان می کردیم.

القصه ما هم خودمان را فریب می دادیم که در شرایط فعلی و در عراق باید سوخت و ساخت و…اما به شروع داستان نقل و مکان به آلبانی گفتیم شاید کمی اینها تغیر بدهند م دیگر این دجالیت و دروغ را کنار بگذارند البته که اینها شجاعت اعتراف به اشتباه را ندارند ولی دیگر بعید است این دغلکاری ادامه داشته و این بند گذاشتن بپای افراد تمام شود ولی با ورود به البانی بیشتر فهمیدیم که توبه گرگ مرگ است و بگیر م ببند و محدودیت بازهم بیشتر شده و می شود.

فکر میکردم:

مرا آندل که بر دریا زنم نیست
و یا این قفل خونین از پا افکنم نیست

دلیلش هم این بود که دنیای بیرون بیگانه بودم وچشم اندازی نداشتم .

ما آخرین گروه بودیم که در کمپ آلبانی رسیدیم، می دیدیم که افراد مختلف با ملیتهای مختلف وارد این کمپ می شوند و از همان روزهای اول می توانند به بیرون تردد کنند ولی ما این حق را نداریم، بعد مدتی به رئیس کمپ مراجعه و خواستم که برای چند ساعت برای خرید برخی اقلام ضروری بیرون بروم جواب منفی داد و بعد از اصرار من به بعد و سوال از بالا موکول کرد روزبعدکه پیگیری کردم گفت ، آقا نمی توانید بروید و بعد بگو و مگو به آنها گفتم پس چرا این افراد می روند و می آیند و…بعد یک مکث گفت مگر تو عضو مجاهدین نیستی؟ گفتم چرا و چه ربطی دارد؟ گفت ضابطه خودتان است ، بما ربطی ندارد و مسئولین خودتان این را از ما خواسته اند، آنها که تو می بینی که بیرون می روند افراد آزاد هستند طبق قانون هم منعی وجود ندارد، اما شما قانونتان فرق دارد ما توافق کرده ایم و خودتان خواسته اید، لطفا برو و برای ما دردسردرست نکن. من بازبیشتر فهمیدم که اینها دست از اینکار و زندانسازی برای اعضاء بر نمی دارند و چند روز بعد که از کمپ رفتم و فضا را دیدم احساس کردم دیگر بهر قیمت بایداین بند از پا کند و باید رفت هرچه باداباد.

وزمزمه کردم :

به پیش چشم من تا چشم کار می کند دریاست
چراغ ساحل آسودگی ها در افق پیداست
در این ساحل که من افتاده ام تنها
دلم تنها، غمم دریاست
خروش موج بامن می کند نجوا
که هرکس دل به دریا زد رهایی یافت!
که هرکس دل به دریا زد رهایی یافت!!!

بهمین خاطر تقاضای جدایی و بیرون آمدم دادم و بعد یکهفته کش و قوس در نیمه اول ابان ۶۵ بیرون آمده وبعنوان فرد جدا شده در تیرانا زندگی و البته بعد از مدتی که دیدم این سازمان حتی از جدا شدگان انتظار جاسوسی و خبر چینی بر علیه بقیه و حتی افراد داخل مناسبات دارد روابطم رااز شروع سال ۲۰۱۸ کاملاقطع کردم.

من مدت ۲۸ سال همراه انها بودم و درقسمتهای مختلف کار کردم اما بعد از انتقال به البانی و اینکه احساس می کردم دیگرادامه این راه برایم ممکن نیست تقاضای جدایی داده که به دنبال زندگی خود بهر صورت که می خواهم بروم و در۱۰ نوامبر ۲۰۱۸(آبان ۱۳۹۵) از این سازمان جداشدم .

این بدان معنی است که من ازتاریخ نوامبر ۲۰۱۸ ازتشکیلات این سازمان جدا و ازاول ژانویه ۲۰۱۸ روابطم با  سازمان فرقه گرای مجاهدین خلق  قطع کرده ام و هیچگونه رابطه ای باآنها نداشته ام.
و اکنون یعنی چهارم ژانویه ۲۰۱۹ جدایی رسمی خوداز این فرقه را اعلام می کنم و من الله التوفیق.

عبدالرحمان محمدیان – سایت نجات یافتگان

AriaNews
AriaNewshttps://aria.ariairan.com/
اخبار اجتماعی، فرهنگی، ورزشی، اقتصادی، علمی از سراسر جهان در Aria News | آریا نیوز
آخرین خبرها
اخبار مرتبط