تا اینجا نقطه اشتراک همه واکنش ها محکومیت این فاجعه است..
در میان واکنش های یکسره که در محکومیت وقایع غیر انسانی ۱۰ شهریور در قرارگاه اشرف، و بر خلاف انتظار و در شرایطی که گمان می رود فضای احساسی و ملتهب و آکنده از سوء تفاهم و گمانه زنی و تیغ و تیغ کشی علیه برخی که به زعم مجاهدین می توانسته زمینه ساز چنین اتفاقی باشد، طرح برخی نقطه نظرها و گمانه زنی ها و بعضا ابهامات و شبهات و تضادها از سوی منتقدین و جداشدگان از سازمان و شورای ملی مقاومت به نحوه اطلاع رسانی، و … این واقعه نه تنها جسارت که دل شیر می خواهد؛ و از این نشان دارد که نویسندگان فراتر از یک تالم و تاثر آنی خود را ملتزم به کشف حقیقت و بیان هر آنچه به این مهم کمک می کند، می دانند. بی اعتنا به اینکه طرح این موضوعات به تشدید حملات کینه توزانه و هتاکانه و هیستری علیه آنها منجر شود؛ آنچه بطور مشترک در بیان این دیدگاه ها شاهد هستیم محکومیت یکسره و تمام قد چنین اقدامی است؛ و اما بعد اگر قرار باشد دست عوامل پیدا و ناپیدای چنین اتفاقی رو و افشا شود، لاجرم باید از این فضای احساسی و همچنین رودربایستی ها و محذوریت ها و نگرانی از انگ خوردن عبور کنند و فراتر حتی پیه اتهام مشارکت در اتفاقات ۱۰ شهریور را به خود بمالند! بدیهی است غیر از این نمی شود دستهای آلوده در پس و پیش چنین جنایتی را رو کرد. باز تاکید می کنم از منظر این تحلیلگران بیان حقایق بیش از هر تعلق عاطفی آنی و زودگذری هم به مصلحت حقیقت و هم روشن شدن ماجرا و هم رو کردن دست های ناپیدا و مخفی و در نهایت چاره اندیشی برای نجات جان افراد باقیمانده در اشرف و حتی لیبرتی است….. البته اگر نگرانی بابت جان باقیمانده اعضای سازمان را دغدغه رهبری مجاهدین بدانیم!
نوشته های یغمایی، ایرج شکری، همنشین بهار، ع. ریحانی، خانم اقبال و … (که اصرار دارم به دقت خوانده شود) ضمن محکوم کردن یکسره این جنایت، اما در بیان واقعیت ها و ریشه یابی این اتفاق و طرح سوالات و ابهامات و تضادهای ناشی از نحوه ارائه اطلاع رسانی توسط مجاهدین به آه و ناله بسنده نکرده و دنبال حقیقت و ابهام زدایی هستند. در این میان تنها یادداشت کوتاه آقای ناظر خود و دیگران را به روزه سکوت چند روزه و به حرمت خون های ریخته شده توصیه و نوشته: ” انتشار اینگونه مطالب،(اشاره اش به مطالب مورد اشاره است) حداقل برای چند روزی، یک خطای سیاسی، یک خطای انسانی، و یک خطای ژورنالیستی است.”….
به این ترتیب باید انتظار داشت دوباره سیل اتهامات از سوی مجاهدین علیه نامبردگان آغاز شود! به این دلیل که آنها به جز جریحه دار شدن عواطف انسانی شان، اما برای معرفی عاملین و آمرین پیدا و ناپیدای این واقعه سفت و سخت پای کار ایستاده و تنها به آه و ناله سر دادن و سینه چاک کردن برای خون های ریخته شده اکتفا نمی کنند. سوالات و تناقضاتی که مطرح می کنند بر اساس داده هایی است که در گفتار و نوشتار و عکس و ادعا خود مجاهدین انتشار یافته و نه حدس و گمان های شخصی و این ابهامات صدالبته که پاسخ و توضیح می طلبند ….
تا اینجا نقطه اشتراک همه واکنش ها محکومیت این فاجعه است، اما اختلاف نظرها از ریشه یابی و قضاوت درباره علل و عوامل این فاجعه آغاز می شود. از جایی که اکثریتی دغدغه کشف حقیقت و نجات جان باقیمانده مجاهدین در اشرف و لیبرتی را دارند و جماعتی که به قولی دغدغه شان گرم نگه داشتن تنور آدم کشی و جنایت و ارزان کردن جان و حیثیت آدم هاست! …. بلوای تازه ای به پا خواهد خواست؛ در یک سو با بلند کردن علم مجازات و انتقامجویی و تهدید و ارعاب و تسفیه حساب های همیشگی با زندگانی که بعد از این هم مجاهدین سربراه نخواهند شد. و در سوی دیگر کسانی که دنبال حقیقت هستند. فارغ از اینکه کشف حقیقت به نفع و زیان چه کسانی تمام خواهد شود؛ بی هراس از اینکه چه کسانی را خوش بیاید! و چه کسانی که فقط لق لق زبان شان درد وجدان باشد، رنجیده خاطر شوند!
بهار ایرانی- مجاهدین دبلیو اس
