ده سال گذشت
به مناسبت دهمین سالگرد جدایی ام از سازمان مجاهدین
ده سال پیش در چنین روزی ( ٩ مرداد ١٣٨٣ ) بنا بدلایل زیر ( به ترتیب اهمیت ) از سازمان مجاهدین جدا شدم .
١- حرکت خط موازی سازمان با نیروهای آمریکایی با این تحلیل مسعود رجوی که میگفت : بعد از عراق نوبت حمله آمریکا به ایران است و آمریکا به نیروی مجاهدین نیاز دارد و برای همین بایستی با آمریکایی ها همکاری کرد .
٢- سرکوبهای تشکیلاتی ( مخصوصا از سال ١٣٧٣ تا ١٣٨٢که بسیار شدید شده بود ) و نبود آزادی بیان و انتقاد به رهبری و سیاستها وی و تشکیلات
٣- بی فایده بودن حضور مجاهدین در عراق و به خطر انداختن نیروها در عراق بدلیل حضور رژیم در عراق
٤- دروغگویی و فرمالیسم و تظاهر سراسر مناسبات مجاهدین را فراگرفته بود
٥- کنترل شدید نیروها و بی اعتمادی مفرط مسئولین سازمان به نیروها
٦- نبود زندگی نرمال و طبیعی و انسانی برای همه نیروها و جدا سازی زنان و مردان و حتی نبود حداقل کنتاکت میان زنان و مردان
٧- سرگرم کردن نیروها به پروژههای غیر ضروری و کارهای بیهوده فقط برای پر کردن وقت آنها
٨- نشستهای زیاد برای شتشوی مغزی و کنترل نیروها
وقتی که جدا شدم از مجاهدین خواستم که مرا تحویل نیروهای آمریکایی ندهند و اجازه بدهند خودم راهی برای خروج از عراق پیدا کنم ! ولی قبول نکردند ! گفتند اسامی همه را آمریکایی ها دارند و ما باید پاسخگو باشیم ( در حالیکه برای این مطلب راه حل وجود داشت , همانطوریکه برای بعضی از خودی هایشان برای فرستادن به اروپا اینکار را میکردند , آنها میتوانستند بگویند که این شخص فرار کرده و رفته ) از آنها خواستم که میهمان مجاهدین باشم تا وقتی راهی برای خروج از عراق پیدا شد , اقدام کنم و حتی گفتم برایتان کار میکنم که مفت خور شما نباشم ! ولی همین را هم قبول نکردند و مجبور شدم بپذیرم تا به زندان صحرایی آمریکایی ها بروم . از مجاهدین خواستم که با برادرم مرتضی ملاقات کنم ! به من اجازه ملاقات با برادرم را ندادند ! همچنین به من اجازه ندادند که وسایل شخصی خود را بردارم و خودشان یک دست لباس و کارت شناسایی های مربوط به ایران مرا برایم آوردند و حتی مدرک مربیگری فوتبال مرا هم که از دانشگاه بغداد اخذ کرده بودم برایم نیاوردند که مبادا بتوانم در آینده از آنها استفاده کنم , اصلا هر چیزی که نشان بدهد من با مجاهدین بودم را برایم نیاوردند . دو روز را در خانه های اسکان به تنهایی به سر بردم و حق نداشتم حتی پنجره را باز کنم و بیرون را نگاه کنم یا هوایی بخورم و بیرون خانه هم حق نداشتم بروم , روزی یکبار مقدار کمی غذا برایم میاوردند . آنها مرا بعد از دو روز با جیب خالی ( بدون هیچ پولی ) تحویل نیروهای آمریکایی دادند ( ١١ مرداد ) آمریکایی ها بر اساس یک توافق نانوشته و غیر رسمی با سازمان مجاهدین , ما را در یک زندان صحرایی بنام تیف زندانی کرده بودند و مورد اذیت و آزار روحی و جسمی قرار میدادند , هدف آنها دو چیز بود ١- نفرات بیشتری از سازمان جدا نشوند ( چون مستمرا اخبار زندان به نیروهای مجاهدین منتقل میشد و بین آنها ترس و وحشت از جدا شدن و رفتن به این زندان ایجاد میشد ) ٢- هر چه فشار را بالا میبردند تا تعداد زیادی تحمل نیاورده و علیرغم میل خود , مجبور بشوند که بپذیرند به ایران بروند و خود را تسلیم دشمن نمایند و این : هم به نفع آمریکایی ها بود ( نیازی به پرداخت هزینه بیشتر و نیرو برای آنها نداشت ) هم به نفع سازمان مجاهدین بود و به قول مسعود رجوی ( باید هر کس از سازمان جدا میشود را رژیم مالی کرد ! که نتواند علیه سازمان حرف بزند ) و هم به نفع رژیم بود ( خودش را پیروز معرفی میکرد و از این نیروها استفاده سیاسی خودش را میکرد ) به هر حال من ٣ سال ٨ ماه را در آن زندان گذراندم , اما درسها و تجربیات زیادی از این پیوستن تلخ و گسستن شیرین ( شیرین بدلیل دستاوردهایش و آزادی انتخاب کردن ) بدست آوردم و با آشنا شدن با حزب کمونیست کارگری و افکار منصور حکمت , افکارم بسیار متحول شد . به هر حال این هم دوره سخت و تلخی از زندگی مبارزاتی من بود که متاسفانه به دلیل عدم شناخت کافی از مجاهدین و شخص رهبری آن و تشخیص غلطی که در تحلیل شرایط سیاسی جامعه داده بودم , برای خودم رقم زدم , هر چند زندگی شخصی و عمر خود را در این دوران از دست دادم , ولی تجربیات زیادی را بدست آوردم که میتواند و باید در ادامه مسیر مبارزه مورد استفاده قرار گیرد .
به امید اینکه روزی برای پاسخگوئی این جریانات یافت شود .
رضا آزموده ٩ مرداد ١٣٩٣ برابر با ٣١ ژوئیه ٢٠١٤ هلند
منبع؛ فراخوان مستقل برای خروج انسانی ساکنین لیبرتی از عراق
