بدون شک وقتی دشمن به زیر ضرب رفته و بحران زده می شود، فضای تنفس برای دوست ایجاد می شود، اما دشمن ِ دشمن، همیشه دوست نیست، اگر اهداف و کارکرد استراتژیک دشمن، در راستای تزلزل دوست برنامه ریزی شده باشد.
آنچه داعش در عراق می کند، هرچند نیروهای سرکوبگر وابسته به نوری المالکی را تضعیف می کند، و موقعیت سیاسی مالکی را به خطر می اندازد، اما نباید فراموش کرد که داعش نماینده یک جریان فکری ارتجاعی است. تصاحب قدرت توسط داعش، در بهترین حالت، ادامه بلاتکلیفی کنونی پناهجویان در لیبرتی، تشدید ناامنی در کُردستان عراق، زمینه سازی برای شکل گیری دولتی از جنس طالبان افغانستان، و بحرانزایی در سطح منطقه است.
شاید برخی بر این باور باشند که پیشروی داعش در عراق، باعث رشد نیروهای سنی و مترقی شده، که به ایجاد دولتی دموکراتیک می انجامد. این یک رویای کودکانه بیشتر نیست. اگر هم پیمانی بازرگان و خمینی و بنی صدر توانست برای ایران، دموکراسی به ارمغان بیاورد، داعش هم به نیروهای مردمی سنی امکان رشد خواهد داد.
چهار واژه که لغت داعش را شکل می دهد، مؤکد این باور است. این جریان به دنبال تشکیل “دولت” از جنس “اسلامی” در خطه “شام” و “عراق” است. ساده اینکه، اهداف آنها برآمده از عرق ملی، و یا شور عشیره ای نیست. داعش به دنبال آنچیزی است که خمینی سالها پیش اظهار می کرد “راه قدس از کربلا” می گذرد. خط کمربندی شام و عراق، اولین گام برای رسیدن به “اتحاد جماهیر اسلامی” در خاورمیانه بزرگ است. در این استراتژی، جایی برای مجاهدین خلق، نیروهای رادیکال و مردمی چپ، و اکراد سوری و عراقی و ایرانی نیست، آنچنانکه پس از سقوط دولت نجیب الله در افغانستان، کلیه حقوق عشیره ای، فردی، و شهروندی، و بخصوص حقوق زنان افغانستان در زیر نعلین طالبان له شد.
آنچه در عراق روی می دهد را شاید بتوان با ضرب المثلی عامیانه بیان کرد “بوی کباب می آید، اما خر داغ می کنند”. باید بر این اشتهای کاذب فائق آمد.
علی ناظر
22 خرداد 1393
منبع: سايت ديدگاه
