بالاخره بعد از سالیان سمیه محمدی که تبدیل به یک سوژه جی اس یا جنگ سیاسی شده بود حصارهای فیزیکی وذهنی را درهم شکسته واز اختاپوسی به نام تشکیلات فرار کرد وخود را به رمسا دفتر نمایندگی سازمان ملل در امور پناهندگان در آلبانی رساند.
اما چرا یک نفر برای سازمان اینقدر اهمیت پیدا میکند سازمانی که خودش ادعا میکند تنها آلترناتیو وسازمانیافته ترین تشکل اپوزیسیون است.
سازمانی که هزاران درد از جمله نامشخص بودن وضعیت مسعود رجوی، موقعیت بی ثبات مریم در فرانسه و ریزش مستمر اعضا در آلبانی و رشد روزافرون جامعه جداشدگان که دولت وجامعه آلبانی وسازمان ملل را که درواقع مسؤل پرونده سازمان در آلبانی هست را نسبت به آینده سازمان بکلی هشیارکرده است.
این واقعه برنامه های سازمان در البانی که با پرداخت رشوه های کلان وبرگزاری میهمانی های با هزینه های گزاف برای مقامات دولت وسیاسیون در لوکس ترین هتل های تیرانا سعی در خنثی کردن افشاگری های جداشدگان وتطهیر چهره سازمان دارند را دچار تلاطم شدید کرده است .
چرا سازمان حاضر نمیشد این خانم که هیچ مسؤلیت تشکیلاتی هم در سازمان نداشت را رها کند؟
تنها علت آن رشته های پوسیده تشکیلات است که سازمان بخواهد این فهم غلط را در نزد خانواده ها القا کند که کسی را یارای پاره کردن حصارهای تشکیلات نیست وسمیه محمدی وپدرش با که سالها درپی نجات دخترش بود را تبدیل به یک تلاش شکست خورد کند هرچند سالیان در این امرظاهرا موفق بوده اما تنها عاملی که باعث عدم موفقیت تلاش های مصطفی محمدی بوده نه نقاط قوت سازمان بلکه شرایط خاص عراق بود.
در آلبانی هم هرچند سازمان در تلاش بود که همان شرایط را فراهم کند اصلا انتخاب آلبانی به عنوان باصطلاح رجوی پایگاه امن استراتژیک همین هدف را دنبال میکرده است همانطور که نگه داشتن سمیه در تودر توی تشکیلات مینوانست نمونه منفی باشد.
پس بنا بر برهان خلف عکس آن هم بیانگر این واقعیت هست که دیگر نگه داشتن اعضا وبخصوص زنان که دست بستگی های مضاعف در جامعه مردسالار را دارند در محیط آلبانی امکان پذیر نیست ودامنه ریزش و فراربه زنان ودختران هم رسیده . فرار تعداد قابل توجهی از زنان که اسامی آنها به دلیل اینکه در آلبانی مورد اذیت وآزار تهدید سازمان وچماقدارنش قرار نگیرند محفوظ میماند تنها ظرف سه روز گذشته بار دیگر زنگهای فروپاشی تشکیلات فرقه ای رجوی را به صدا درآورد.
حمیرا محمدنژاد– زنان ایران – آلمان 20.10.2017
