استراتژی رجوی پس از سقوط صدام حسین( سال 2003 میلادی)، در عراق، مخالفت با دولت قانونی و حمایت از بازماندگان صدام حسین بود.تا با استقرار یک دولت سنی متشکل از بازماندگان حزب بعث، الزامات ماندگاری مجاهدین در پادگان اشرف فراهم گردد.
حمایت علنی رجوی از «ائتلاف العراقیه» که با رهبرانی چون صالح مطلک،طارق الهاشمی و ایاد علاوی(که سابقا عضو حزب بعث بوده اند) شناخته می شوند، در جهت دامن زدن به اختلافات بر علیه دولت نوری المالکی و جذب نیروهای وفادار به صدام حسین و بازماندگان حزب بعث بود.تا بدین شکل یک تشکل بزرگ در برابر دولت عراق شکل گرفته و با فعالیت های پارلمانی و بسیج مناطق سنی نشین، موجب سقوط شیعیان و استقرار حاکمیت آنان گردد.رجوی با حمایت مالی ، پشتیبانی فکری و آموزش های سیاسی و تشکیلاتی، کمک کرد تا احزاب و گروه های سیاسی مخالف شیعیان در عراق شکل گرفته و با ایجاد ده ها نشریه،سایت اینترنتی و حتی تلویزیون، احزاب و گروه های سنی را سازماندهی کرده و با استفاده از شکاف ها و تضادهای قومی،آنان را در مقابل دولت عراق قرار داد.
این موضوع یک عنوان و پوش سیاسی نیز داشت تا فعالیت های این گروه در عراق وجهه بین المللی و حقوق بشری پیدا کند.او برای دفاع از این استراتژی، استدلال می کرد با بنیاد گرایی جمهوری اسلامی در عراق به مبارزه برخاسته است (خطر مداخلات رژیم در عراق، صدبار از خطر اتمی آن بیشتر است-مریم رجوی). در صورتیکه این شعار واقعی نبوده و ریشه های مورد استناد، عمیق تر از تبلیغات سیاسی رجوی بود.
رجوی به این شکل دست به قمار سیاسی بزرگی زد که نتیجه آن پیشاپیش روشن و مشخص بود.از طرفی او تنها تکیه گاه گروه های سنی ضد نوری المالکی نبود.دست های بسیاری در معادلات عراق دخالت داشتند که گروه رجوی کوچکترین آنها بود.نفوذ عربستان سعودی،اسرائیل،قطر،امارات،اردن و برخی دیگر از کشورهای عربی و پیوند علنی گروه های وابسته به القاعده با گروه های سنی و بازماندگان صدام حسین، معادلات عراق را پیچیده تر نمود.
در مقابل، گروه های شیعی ضربه خورده از مجاهدین و حزب بعث نیز بیکار ننشستند.فعالیت های جدیدی شکل گرفت و دشمنی با مجاهدین مستقر در عراق قوت بیشتری یافت.از نظر مجاهدین همه این گروه ها نفوذی جمهوری اسلامی بوده و حضور آنان مترادف با حضور جمهوری اسلامی در عراق می باشد.اما این یک ترفند سیاسی است.چرا که تقریبا هفتاد و پنج درصد عراقی ها شیعه هستند و اغلب آنان حتی بدون وابستگی ،از نظر فکری هوادار و پیرو مذهب ایرانیان می باشند.
به این ترتیب گروه رجوی روی اسب مرده بازماندگان صدام حسین و گروه های سنی متشکل از القاعده در عراق شرط بندی استراتژیک نمود.مسابقه ای که همانند دوران وابستگی به صدام حسین، جز بازنده شدن نمی توانست نتیجه مطلوب تری داشته باشد!
اکنون دولت عراق مبارزه با تروریسم و گروه های وابسته به القاعده را در مناطق سنی نشین تشدید نموده است.چند روز پیش خبرگزاری های آمریکایی خبری در همین رابطه درج نموده و گزارش دادند؛ “در حالی که ارتش عراق به شدت با نیروهای القاعده در نبرد است، ایران و آمریکا اعلام کردند در صورت نیاز آماده‌اند بدون اعزام نیرو به بغداد کمک کنند.– 5 ژانوه 2014 به نقل از جان کری،وزیر امور خارجه آمریکا در سفر به خاورمیانه“
برخلاف رویاهای واهی گروه رجوی و تئوری بافی های کودکانه او در مورد نفوذ بنیادگرایی ایران درعراق، این خبر نشان می دهد که آمریکا، به پشتیبانی ایران از دولت نوری المالکی نیازمند است. همانگونه که سال ها قبل مبارزه مشترکی را در افغانستان شکل داده بودند، اینک برای شکست القاعده و بازماندگان صدام حسین در عراق به سمت همکاری مشترک گام بر میدارند.این رویکرد نشان می دهد که آمریکا در محتوا، دولت ایران را “بنیادگرای اسلامی و تروریست” نمی داند،بلکه حتی در برابر عربستان سعودی ،قطر و برخی کشورهای عربی که به حمایت از القاعده شهرت دارند، به نفوذ بیشتر ایران در کشورهای همجوار رضایت داده است!
البته آتشی که کشورهای عربی حامی مجاهدین، تروریسم و القاعده در عراق برپا نموده اند، دود اش تنها به چشم بازماندگان صدام و القاعده نخواهد رفت.دود و آتش برافروخته شده در مبارزه با تروریسم در عراق، گروه رجوی را نیز در کام خود خواهد بلعید و بیش از گذشته بازماندگان “ارتش خصوصی صدام حسین” را در معرض تعرض و خطر قرار خواهد داد.
وحشت رهبری مجاهدین، پیشاپیش از چنین وقایعی در قالب اطلاعیه شورا مشهود است.او خطر بزرگ را دریافته است و با یک فرافکنی ذلیلانه نوشته است؛«غيبت ناظران در ليبرتی در شرايطی است که مقاومت ايران درخواست قاسم سليمانی سرکرده نيروی تروريستی قدس را از مالکی برای حمله به ليبرتی در لباس «داعش» فاش کرده است.
طبق رهنمودهای قاسم سليمانی، مجاهدين در تبليغات دولتی عراق بايستی کماکان به ارتباط با تروريسم و القاعده و داعش متهم شوند! – 18/10/1392 – اطلاعیه شورا».بعبارتی رجوی با اعتراف به همکاری خود با القاعده در عراق از عواقبی که در انتظارش نشسته به شدت ترسیده است.
اکنون رجوی دریافته است که حتی یک لحظه ماندگاری بیشتر در عراق، مترادف با همکاری فعال او با تروریست های القاعده و بازماندگان صدام حسین است.با این تفاوت که دیگر کار از کار گذشته و هیچگونه ابتکار عملی برایش متصور نیست.رجوی باز هم نفهمید و توهمات اش در موردعراق،پادگان اشرف، کمپ لیبرتی و “هزار اشرف”، موجب رقم خوردن دومین شکست استراتژیک مجاهدین در عراق گردید.
اما او در ساحل آرامش است.باید دید چه بلایی در انتظار اعضای محصور و قربانیان اش نشسته است.قربانیانی که جملگی در ” لشگر های فدایی “سازماندهی شده اند.خصوصا اینکه این بار آمریکایی ها ،ایرانی ها و دولت عراق،با طرحی مشترک و هماهنگ شده وارد عمل خواهند شد.همه شواهد از چنین رویکردی حکایت دارد!
9 ژانویه 2014
محمد علوی
